12/08/2014 – De vallei (deel 1)
Gisteren was de grote dag. Ik heb de berg Kazbegi bedwongen tot aan de gletsjer. Die bergwandeling was een intense ervaring die zich moeilijk laat kisten door woorden of foto’s. Op een prachtig uitkijkpunt speelde een Georgisch meisje blokfluit. Haar goddelijke tonen hoorde ik nog hectometers verder en de akoestiek was als het uitzicht.
’s Ochtends was ik mij in de rivier en breek mijn tent op. Het plan is om een paar dorpjes verder te liften en daar de vallei van de Tergi in te wandelen. Voor het eerst deze reis moet ik langer dan vijf minuten wachten. Zes minuten. Een Rus neemt me mee en vijftig meter verder pikken we nog een Fransman en een Wit-Russische op. Zij begint een gesprek met de chauffeur in het Russisch over het Oekraïense conflict. Nu baal ik echt dat ik nog niet beter Russisch spreek. De Rus rijdt tot Tbilisi, maar toch laat ik me afzetten in een onooglijk dorpje terwijl het stevig regent. Ze verklaren me gek.
Ik ben nog niet gekleed op regen en dus besluit ik te schuilen bij het eerste het beste huis. Een gezette vrouw doet open en gebiedt me meteen om binnen te komen. Weduwe Maria woont in dit armoedig huisje met haar twee dochters, Angelica en Anna, en haar moeder Zalina. “Чай или кофе?” Ik krijg thee, brood, zelfgemaakte kaas en snoepjes. Ze bieden me ook nog fruit, ei en tsjatsja (Georgische wodka) aan, maar daarvoor bedank ik. De communicatie in dit vrouwenbastion verloopt moeilijk ondanks een woordenboek, handgebaren en veel goede wil. Ik kom te weten dat de broer van Maria in Rusland woont en werkt, ze zien hem weinig. Hier leeft men van de kaas die ze maken. Hun buurvrouw heeft negen koeien, zij hebben er drie. Het regent nog steeds hard, maar ik besluit toch te vertrekken. Ze verklaren me gek.
Na een halfuurtje stopt het met regenen en straalt de zon. De weg slingert zich langs de Tergi, de kliffen zijn prachtig en ik geniet met volle teugen. Ik kom enkele Israëli’s tegen, waarvan twee zussen met een Belgische opa. Wanneer ik hen vertel dat ik in de vallei wil overnachten, maakt een van hen me met zijn oversized smartphone duidelijk dat er daar geen bereik is! Ze verklaren me gek.
Nadat ik een rivier heb overgestoken door van rots tot rots te springen, slaat het weer opnieuw om en begint het te schemeren. Er nadert snel een stevig onweer. Het begint al te gieten en de donder buldert achter mij. Misschien is het beter als ik vannacht niet in mijn tent slaap. Deze vallei lijkt compleet verlaten, maar volgens mijn kaart is er nog een dorpje met een paar huizen, Ketrisi. Hopelijk kan ik daar schuilen voor het onweer. Wanneer ik daar echter aankom, zie ik alleen ruïnes. Ketrisi bestaat niet meer. Niemand woont op deze voor auto’s moeilijk bereikbare plaats zonder elektriciteit. Het is nu bijna donker, ik ben haast doorweekt en sta op het punt om slaapplaats te zoeken in een van de ruïnes.
Ben ik gek?
lees verder >>>
Georgië en Armenië …….. wat een verhaal!
Ook al las ik De vallei met de 2 gezichten al meermaals, ik griezel nog steeds van zoveel angstwekkende dingen: hevig onweer, verlatenheid, (wilde) honden, ongedierte en vuiligheid, hooggebergte. En dan te bedenken dat de schrijver van het verhaal als kind weg kroop bij vreemd bezoek, hoogtevrees had (en zelfs van een paar meter…) en bang was van een hondje. Van vooruitgang gesproken….