05/08/2014

Ik ben zenuwachtig. Wat zeg ik? Rotnerveus. Na de dode letter, de levende reis!

Na mijn wandeling naar de Mont Saint-Michel in 2012, sta ik voor een nieuw groot avontuur. Een maand alleen in Georgië en Armenië. Een broek vol goesting is mijn deel, maar in diezelfde broek doe ik het toch ook wel een beetje…

Tijdens mijn pelgrimstocht van twee jaar geleden, heb ik ervaren dat ik als overtuigde Einzelgänger toch nood heb aan mensen om mij heen om (dagelijks) mijn hart te kunnen luchten. Of ik die mensen op deze reis zal vinden, is een grote vraag. Ik ben ingesteld op een maand alleen reizen, maar hopelijk levert het Travel House in Tbilisi wat reisgenoten op. Al liftend ben je natuurlijk nooit alleen, maar de taalbarrière zal mogelijk wel zwaar worden.

Nu ik het Cyrillisch schrift zo naderhand onder de knie begin te krijgen, reis ik naar twee landen waar… ze nóg een ander alfabet gebruiken. Georgisch en Armeens zijn zowaar nog moeilijker dan Russisch en daar is dus al helemaal geen beginnen aan. Gelukkig is Russisch er wel de lingua franca. Al zal communicatie, met de paar woordjes en zinnetjes die ik kan murmelen, wellicht beperkt blijven tot het elementaire.

Wat voel ik nu al de frustratie dat ik niet volop met de lokale inwoners zal kunnen praten. De laatste weken heb ik een paar boeken gelezen over de beide landen en die waren ontzettend boeiend. De Kaukasus is een lappendeken van etnieën waarbij zelfs de Balkan verbleekt. Het ligt op het randje van Europa, maar eigenlijk weten we er bitter weinig over. Ik ben benieuwd om de culturen te proeven en hopelijk toch een stukje geschiedenis te ontrafelen.

Een strak plan heb ik niet voor de komende maand, maar ik heb wel tijd en dat lijkt me het hoogste goed op een dergelijke reis. Tijd om te blijven waar het mooi is, tijd om te absorberen, tijd om me te laten leiden door impulsen, tijd om tegenslagen te overwinnen, tijd om tijd te nemen.

Na West-Europa meermaals met gestrekte duim te hebben doorkruist – weliswaar telkens met twee of drie -, ben ik klaar om een stapje verder de wijde wereld in te trekken. Jack Kerouac, wees mijn kalmeerpil!

“I was suprised, as always, by how easy the act of leaving was, and how good it felt. The world was suddenly rich with possibility.”