Een klein liftverslag voor de liefhebbers van het genre. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden miste ik mijn vlucht uit Egypte naar Brussel. Na een nacht op de luchthaven van Caïro kon ik de dag erna vliegen naar Parijs. Het was natuurlijk zwaar balen, maar ook een onverwachte opportuniteit om het gevoel bij de man in de straat te peilen na de aanslagen in Parijs. Vanuit Egypte kon ik niet aanvoelen wat er momenteel leeft in België en Frankrijk. Aan de hand van artikels op het internet is dat onmogelijk. Een liftreisje als persoonlijke thermometer. Zijn de mensen bang?

Paris-Charles-de-Gaulle – Leuven: 26 november 2015, minder dan 4 uur

1. Op een oprit van de A1 richting Lille sta ik zonder bordje en met twee rugzakken. Klaar om lang te wachten in de kou (ongeveer twintig graden verschil met Caïro), want de Fransman is bang, vermoed ik. De ironie wil dat ik al na vijf minuten word meegenomen door de Franse moslim Brahim. Hij werkt voor de technische dienst van de luchthaven en merkt dat het sinds de aanslagen veel rustiger is op Charles-de-Gaulle. Van extra maatregelen heb ik trouwens niets gemerkt. Brahim vertelt me dat meer argwanende blikken hem aanstaren op de bus sinds de aanslagen…

2. Aan een péage word ik weggejaagd door de gendarmes die op scherp staan. Op de parking vlakbij heb ik echter geluk en neemt een vrouwelijke camionchauffeur gespecialiseerd in het vervoer van groenten me mee. Ze belt de hele rit – met een heerlijke luide stem en plat accent – met haar broer over koetjes, kalfjes en kerstcadeaus.

3. Serge werkt in Parijs als directeur marketing van een farmaceutisch bedrijf en woont in Jezus-Eik. Thuis wacht een van zijn zonen, die vandaag dertien wordt, op de komst van zijn papa. De manager koopt een verjaardagstaart bij een wegrestaurant. Het heeft iets triests. Wat later is het file aan de grens met België. We moeten allemaal op één rijstrook. Borden geven wegenwerken aan, maar het gaat om grenscontroles. (Frappant dat daar dus niet eens verkeersborden voor voorradig zijn.) We passeren langzaam langs bewapende militairen, maar moeten niet stoppen. Bizar om dit op de grens van twee Schengenlanden mee te maken. Vorig weekend waren de hockeywedstrijden van Serge en zijn zonen in het Brusselse afgelast door de terreurdreiging. Zijn zoon van acht kon ’s nachts niet slapen door angst voor de terreur. Ook Serge zelf geeft toe dat hij zijn kinderen vaker opbelt uit een soort angstgevoel.

4. Een ritje van Jezus-Eik naar Overijse met De Lijn blijkt gratis en mag dus in dit liftverslag.

5. Het is nu donker en dan is liften haast onmogelijk. Maar ik sta te wachten op een bus en kan dus even goed mijn duim uitsteken. En het lukt! Sean is op weg naar een lezing die hij geeft in een aula op Gasthuisberg. Geen lezing over een enge ziekte of een vaccin, maar over rotsklimmen. Met lezingen over heel Europa en sponsors verdient hij geld om op de meest geschifte plaatsen ter wereld rotsen te gaan beklimmen. Met een aantal vrienden maakt hij films van hun avonturen en zo kan hij zich professioneel klimmer noemen. We praten over avonturen en dat is zoveel leuker dan over angst. Deze man doet dromen. Tussen alle onheilsberichten, analyses en sluimerende onrust hier plaats ik dus graag een jolig filmpje van Sean met de rosse baard en zijn vrienden van Xpedition.be. Laat je niet verlammen door angst, leef!