De lifter maakt van het lot een vervoermiddel. Ik begon op de Chiro met liften voor kleine afstanden en de magie van de uitgestoken duim sprak me meteen aan. Het echte begin van mijn liftend leven kwam er echter – zoals de meeste goede dingen – na een gesprek op café. Met Stijn W. besloot ik op avontuur te gaan. We hadden acht dagen en we wilden naar Slovenië, want daar was het mooi naar het schijnt. Uiteindelijk raakten we in september 2011 door tijdsgebrek slechts tot in Salzburg, maar de liftmicrobe had me definitief te pakken.

Voor dit gratis transport heb je slechts vier dingen nodig: geduld, enthousiasme, een alcoholstift en een stuk karton. Liften is kinderspel en al doende leer je het. Voor praktische tips en een kaart met de beste plaatsen om te staan, verwijs ik graag door naar hitchwiki.org, The Hitchhiker’s Guide to Hitchhiking the World. Liften heeft echter geen grote geheimen, je moet gewoon ergens beginnen.

Waarom hou ik van liften? Het is niet de mooiste manier van reizen in Europa, want de biotoop van de lifter bestaat voornamelijk uit snelwegen en tankstations. Soms moet je ook lang wachten op een volgende chauffeur. Op ons eerste liftavontuur zaten we bijvoorbeeld vijf uur vast in het vervloekte Bamberg. Een plaatsnaam die ik nooit meer vergeet. En ja, liften is gratis, maar tegenwoordig is dat maar een mager argument. Met lagekostenmaatschappijen vlieg je tegenwoordig voor een prikje over heel Europa.

Oei, nu heb ik vooral nadelen opgesomd. Ontkrachten die handel! Eens je uit de West-Europese wirwar van autosnelwegen bent, kan je soms  wel liften op prachtige locaties. De wachttijd valt over het algemeen trouwens goed mee. (Bamberg was een nare uitzondering.) Vaak ben je na een paar minuten weg, zeker als je alleen lift. Met meer personen is het iets moeilijker, maar dan is het wachten ook leuker. Samen zeveren, zingen, elkaar voorlezen, liftbordjes verfraaien, fantaseren over de mensen die voorbijrijden… Lifters hebben tijd. Bovendien zijn we groene jongens die reizen zonder extra uitstoot. Dat kan van die vliegtuigmaatschappijen niet gezegd worden.

Dé cultklassieker over liften is het boek On The Road van de Amerikaanse schrijver Jack Kerouac. Leestip!

Het allerfijnste aan liften vind ik om  met mensen te spreken die ik anders nooit zou ontmoeten. Na meer dan 250 liften weet ik dat alle soorten mensen je meepakken. Jong, oud, arm, rijk, links, rechts, man, vrouw… Uit al die gesprekken heb ik vooral geleerd dat werkelijk iedereen een verhaal heeft. Een rare hobby, een vreemde reiservaring, een interessant beroep, een mooie droom… Elke lift is een nieuw levensverhaal dat je zomaar in de schoot geworpen krijgt. De verhalen komen bij het liften ook gemakkelijk los, want mensen zitten in hun vertrouwde rijdende cocon. Ze voelen zich op hun gemak.

Zeg trouwens niet liftreis, maar – juister – liftavontuur. Als je instapt, weet je namelijk nooit zeker waar je afgezet zult worden. Alles is constant onvoorspelbaar en dat zet je op scherp. Op mijn eerste liftavontuur stonden we bij valavond aan een tankstation bij München. In het donker liften is haast onmogelijk, want dan zijn mensen wantrouwiger: we zagen dus al het scenario opdoemen waarin we ons tentje opzetten naast de autosnelweg. Maar dan werden we op het nippertje toch meegenomen door een vrouwelijke kinderpsychiater met haar zoontje op de achterbank. We werden afgezet in een klein Oostenrijks dorpje en kwamen terecht in een brouwerij waar een wild verjaardagsfeest aan de gang was. Van de hel naar de hemel in één rit. Typisch liften.

Top 3 van mijn langste liften

1| 1200 km Eschweiler (Duitsland) – Budapest (Hongarije)

2| 900 km Karlslunde (Denemarken) – Sint-Katelijne-Waver (België)

3| 600 km Kolding (Denemarken) – Epe (Nederland)

Om mijn ontmoetingen en avonturen te koesteren, schrijf ik na een liftavontuur meestal een liftverslag aan de hand van notities die ik tijdens de reis heb gemaakt. Zo’n verslag is voornamelijk een opsomming van de mensen die ik heb ontmoet en de gesprekken die ik met hen heb gehad. Een liftverslag is dus zeer persoonlijk en vooral geschreven voor de mensen die erbij waren. Toch heb ik gemerkt dat ook anderen het soms graag lezen, omdat het een inkijk geeft in het gevariëerde karakter van een liftreis. Omdat een liftverslag vooral een opsomming is, mangelt het soms grammaticaal. Mea culpa, maar een liftverslag is een ellips. Het verhult meer dan het onthult. Onder een cryptische laag zitten vaak nog straffere verhalen die niet voor publicatie vatbaar zijn. U mag die er dus gerust bij fantaseren.

Liftverslagen:
Parijs-Leuven | 2015
Leuven-Stockholm-Leuven | 2012

De bovenste foto is van Vincent Peeters. Het is een weg in Marokko, die ik liftte in 2015.