Mijn tent staat in de tuin van de familie Thome in Weiskirchen. De oudste dochter, Maike, zit in de blok, maar helpt me tussendoor om haar Syrische vriendin Mariam te interviewen. Na dat interview heeft ze nog geen zin om verder te studeren. Dus rijden we naar het naburige dorp Wadern.

Daar bezoeken we de kelder van de parochiezaal. Dat klinkt nog duffer dan achter de boeken zitten, maar het tegendeel blijkt snel waar. We worden in de Kleiderkammer enthousiast begroet door de vurige oma Renate met wijnrode bril en dito haar. Hier komen mensen uit de buurt kleren en keukengerei brengen die de lokale vluchtelingen gratis mogen komen halen. Maike is hier een oude bekende, want ze hielp in deze kelder zelf ook als vrijwilliger.

Inzamelacties zoals deze vind je over heel Duitsland. Het grootste kledinginzamelpunt voor vluchtelingen is bijvoorbeeld in Hamburg en heeft een oppervlakte van 7000 vierkante meter. De ruimte in Wadern is veel kleiner en gezelliger, maar ook daarachter zit een hele organisatie. Maike vertelde me dat snel na de aankomst van de eerste vluchtelingen in de regio een vrijwilligersnetwerk werd opgezet. ‘Dat netwerk heeft onder andere verschillende materiaalploegen. Voor fietsen, meubels, televisies… Christa, Brigitte en ik zijn verantwoordelijk voor deze kelder!’ vertelt Renate trots.

Drie omaatjes houden de boel hier dus draaiende. Ze krijgen hulp van andere vrijwilligers waaronder ook vluchtelingen zelf. Zo staan een Syrische man en een Duitse oma naast elkaar in een knusse kelder kleren te sorteren en plooien.

Al die hulp is welkom. Keer op keer blokkeert een toevloed aan giften de ingang tot de kelder. ‘Vaak vraag ik me af vanwaar dat allemaal blijft komen,’ verbaast Renate zich. ‘Tegenwoordig plaatsen we specifieke oproepen in de lokale krant, bijvoorbeeld voor fietshelmen, en nemen we niet meer alles aan. We hebben al vaak stop moeten zeggen. De overschot gaat trouwens naar Oekraïne.’

En zitten er geen profiteurs tussen die vluchtelingen? Jazeker! Renate doet wat lacherig als een vaste klant binnenkomt. Deze Syriër komt ongeveer elke week een koffiezetapparaat halen. Eerst reageerden de omaatjes nogal kwaad, maar ondertussen hebben ze door dat ermee lachen beter werkt als afschrikmiddel.

Al lachend vallen ook de taalbarrières snel weg. ‘We weten ondertussen dat pyjama voor hen geen slaapkledij is, maar gewoon een broek. Toen mijn moeder hier kwam helpen dacht ze dat elke vluchteling op zoek was naar een nachtjapon,’ lacht Maike.

Ook de kledij zelf kan trouwens een barrière vormen. ‘Op een dag stond hier een vrouw in boerka. Dat deed toch raar de eerste keer,’ herinnert Renate zich. ‘De tweede keer heb ik gewoon naar haar ogen gekeken, want ogen spreken ook. Angst had ik niet, maar het was toch wat wrang.’

De vrouw met de boerka was een uitzondering. Veel vrouwen zoeken hier wel een sjaal als hoofddoek, maar sommigen dragen ook geen hoofddoek.  ‘Zij zoeken zelfs strakke broeken,’ vertelt Maike. ‘Allemaal zoeken ze echt mooie kleren en kiezen ze heel modebewust. Eerst vonden we dat raar, want we dachten dat ze met alles tevreden zouden zijn. Maar nu begrijp ik dat wel. Ze komen aan in een ander land en ze willen goed voor de dag komen. Logisch eigenlijk.’

De kelder is naast een gratis modeboetiek ook een plaats van sociaal contact met thee en taart. Zo komt Jafa, die al acht maanden in Wadern woont, fier vertellen dat hij een job te pakken heeft: ‘Als afwasser in een restaurant, maar wel twintig uur per week. Ik ben tevreden.’ Jafa zegt het in nog wat aarzelend Duits, maar daar wordt aan gewerkt. ‘Gisteren ben ik begonnen met een taalcursus. Over zeven maanden wil ik niveau B1 halen.’ Renate is geïnteresseerd: ‘Hoe vaak heb je les? Een of twee keer per week?’ Jafa antwoordt gevat: ‘Jeden Tag!’

Dat doet er mij aan denken. Maike, moet jij ook niet weer in de boeken kruipen?