De zon staat laag, de benen voelen zwaar en de maag is leeg. Tijd dus om een punt achter deze fietsdag te zetten.

Net wanneer ik dat heb besloten, maak ik op de fiets kennis met drie jonge kerels. Mijn vermoeden blijkt juist: het zijn Syriërs. Op hun mountainbikes rijden Zjad, Kasko en Mohammad naar het voetbalterrein van VfL Kommern. Terwijl we gezapig fietsen, babbel ik wat met Zjad in gebrekkig Duits met wat Engels ertussen. Hij verblijft al twee maanden in Kommern bij een Duitse familie en daarvoor in een huis voor jonge vluchtelingen. Aangekomen op het terrein staan al wat Duitse knapen te wachten. Ze kijken naar een vrouwenwedstrijd die bezig is op het grote veld. Samen met de Syriërs doen ze wat lacherig over de vrouwen die achter een bal lopen. Coach Jörg heet ondertussen een Afghaanse nieuwkomer welkom.

Ik laat de ploegmakkers verder onder elkaar dollen en de coach zijn uitleg doen. Mijn lege maag trekt me naar de lokale kebabzaak, zoals er in elk Duits dorp een te vinden is. Na het broodnodige fastfood en bijkomstige wifi, fiets ik terug naar de voetbalpleinen op zoek naar een plek voor mijn tent.

De training van de drie Syriërs, de Afghaan en een aantal Duitse jongens loopt al op zijn laatste benen. Twee keer per week houden ze een wedstrijdje op klein veld. Wat is er leuker? Ik sla ondertussen een praatje met coach Jörg. “Normaal is er ook nog een Syrische christen bij. Die spreekt Aramees, de taal van Jezus, en nog vier andere talen. Dat was zeer handig in het begin. Als ik te snel sprak in het Duits of Engels, dan vertaalde hij naar het Arabisch. Eerst had ik een beetje schrik, omdat hij christen is en de anderen moslims. Dat bleek geen enkel probleem.”

“Don’t discuss!” roept Jörg plots als er te veel gepraat wordt tijdens het spel. “OK, sorry,” antwoordt Kasko, in Messi-shirt, snel. “Soms moeten ze wat meer discipline leren, maar daarom ben ik er,” zegt de coach met de glimlach.

“Drie weken geleden speelden we in Odendorf tegen een team dat volledig uit vluchtelingen bestaat. “We hebben alle kleuren van de wereld. Zwart, geel, bruin, wit…” zei hun coach. Het was fantastisch. Mohammad scoorde een penalty en Kasko een veldgoal. Het was een vriendschappelijke wedstrijd, want de vluchtelingen mogen nog niet worden opgesteld in officiële partijen. Ze moeten nog een document hebben van de voetbalbond. Vandaag heb ik die formulieren bij. Misschien kunnen ze die in hun Duitse les invullen. Hopelijk kan ik ze over twee weken echt opstellen.”

De schemer slokt de bal bijna op terwijl de coach schreeuwt: “OK, letzte ball!” Jörg geeft me de toestemming om mijn tent hier te plaatsen.

Het zijn kleine inspanningen van gewone mensen die het begin vormen van integratie. Een Duitse voetbalcoach die via WhatsApp de taal van de Syrische jeugd spreekt. Meer is er soms niet nodig om vriendschappen te doen ontstaan en taalbarrières te verkleinen.