Egypte was mijn eerste confrontatie met echte stilte, echt lawaai, een zichtbare armoedekloof en lijmen in de betekenis van Elsschot.

Mijn ervaringen zijn dat het woord “welkom” voor Egyptenaren alles behalve hol is. Dat een miljoenenstad je leeg zuigt en een woestijn je doet vollopen. Dat liften in de Nijldelta haast onmogelijk is. Dat het leger alomtegenwoordig is. Dat er niet één Egypte bestaat, maar verschillende Egyptes. En dat ik maar fracties heb gezien van een paar van die Egyptes.

Mijn conclusies zijn dat je als vrouw in Caïro sterk in je schoenen moet staan. Dat een onderdrukte seksualiteit in een samenleving leidt tot meer excessen. Dat de foute perceptie over moslims in het westen, na de zoveelste aanslagen van gekken, de moslims in Egypte enorm frustreert. Dat perceptie een groter monster is dan terreur. Dat de Islam een warme godsdienst is van vrede, broederschap en gastvrijheid. Dat beelden van rellen vijf jaar geleden, een toeristische sector onterecht kapot kunnen maken. Dat je de problemen in je eigen cultuur helderder ziet, door op andere problemen in andere culturen te botsen.

Mijn vaststaande zekerheden zijn dat reizen een groot voorrecht is. Dat ik het geluk heb dat de beste gastvrouw en gids ter wereld een fantastische vriendin van mij is. Dat een taalbarrière ook een vreemdsoortige brug kan vormen. Dat mijn haast grenzeloos vertrouwen in mensen even geschonden kan worden, maar snel weer opstaat als een feniks. Dat gedachten niet te stelen zijn. Dat mijn respect voor mensen die worstelen met innerlijke demonen, zeer groot is. Dat we eigenlijk allemaal soms wel een beetje in de knoop liggen. Dat ik nog veel wil ervaren.

Pompende chaos
Onontkoombaar getoeter
Plakkerig kluwen

Uitgeputte zintuigen
Verpletterende stortvloed
Slapeloos verlangen

Caïro

Gevoel in buik en lippen
Ruimte om tijd te nemen
Stilte die tot diep in jezelf weerklinkt

Sinaï

Foto’s: Marleen Hofman en Charlotte Marie Dooms