Ik lag gisteren in mijn slaapzak, in het midden van een bananenplantage op een oever van de Nijl, met uitzicht op de skyline van Luxor. Het gezoem van krekels, het geruis van de stad aan de overkant. En dan kreeg ik in mijn dagelijks telefoontje met Caïro plots dat nieuws te horen over de aanslagen in Parijs. Onwezenlijk. Ik reis momenteel door een prachtig moslimland met de warmste mensen die ik al ben tegengekomen. Op een dagje wandelen door de stad Esna ben ik bijvoorbeeld vijf keer uitgenodigd om te eten en tien keer om thee te drinken. Ik kon niet op elke invitatite ingaan, want dan was mijn maag en mijn blaas ontploft. Laat de aanslagen in Parijs ons prikkelen om nog meer te leren over de Islam, om meer te reizen naar moslimlanden en om vooral dat hoognodige onderscheid tussen extremistische zotten en warme broeders te blijven maken.

Ik zit nu even in een internetcafé in Luxor om mij te informeren en met mij gaat alles zeer goed. Een liftreis is het niet echt aan het worden (daarvoor zijn er hier te veel busjes en taxi’s), maar avontuurlijk is het honderd procent. Op een normale liftreis kom ik telkens wel thuis met een of twee straffe verhalen voor op café. Hier beleef ik er elke dag zoveel. Een overzicht van mijn laatste slaapplaatsen als smaakmaker: een ruimte van twee meter op drie met een paar kogelvrije vesten, een graanhandel annex bouwbedrijf annex slachthuis, een bed in een meubelwinkel en die plantage. Laat de angst nooit regeren. Laat je niet verlammen. Blijf met een open mentaliteit leven en reizen en dan komt alles inshallah goed. (Sorry, als dit misschien een raar bericht is waarin ik veel dingen op een hoop gooi, maar het is snel geschreven en het is hier wat chaotisch.)