In april 2014 heb ik een vriend verloren. Sindsdien ben ik een zielsverwant armer. Het was een vreemde vriendschap over taal- en leeftijdsgrenzen heen. Een vriendschap van drie uur.

Ik leer Jean-Jacques Finet kennen in de zomer van 2012 op mijn lange eenzame wandeltocht door Wallonië en Frankrijk. Het is de zesde reisdag en de zesde dag afzien in verzengend weer. De loden hitte concurreert met het gewicht van mijn rugzak. In het kleine pittoreske Cour-sur-Heure in Henegouwen heb ik mijn zoveelste zware moment. En ik ben nog maar net vertrokken… Niet aan opgeven denken en je fysieke grenzen accepteren, Brecht. Ik zet mij op een uitnodigend bankje aan de gevel van een wit huis. Na wat uitpuffen, wil ik verdergaan, maar ik heb de fut niet. Een paar stappen verder zie ik in de tuin van dat huis een comfortabele tuinstoel staan. Ik trek mijn stoute schoenen aan en bel aan met de vraag of ik in hun tuin even mag uitrusten. Mijn smekende blik richting de stoel werkt wonderwel. Een vriendelijke oude vrouw zegt me dat het geen enkel probleem is.

Wat later komt Jenny me een glaasje Perrier brengen en vraagt ze of ik nog iets anders nodig heb. Ik heb niks nodig, behalve wat rust. Jenny gunt mij mijn rust. Na een halfuurtje vraagt Jenny of ik thee en koekjes wil. Ik kan niet weigeren. Dan komt ook haar man erbij zitten. Hij steekt zijn bewondering voor mijn avontuur niet onder stoelen of banken. Bovendien vertelt Jean-Jacques dat hij vier maal – telkens via een verschillende route – met de fiets naar Santiago de Compostella ging. Hij toont me zijn aftandse koersfiets, die hij heeft omgebouwd tot een trekkersfiets met bagagedrager. Elke zomer trekt hij er nog enkele weken met een vriend op uit om door Frankrijk te rijden. Hij kent la douce France als zijn broekzak. Nu houdt hij het bij fietsen en wandelen, maar vroeger vloog hij over heel Europa in een sportvliegtuigje. Om zijn brandstof te betalen trok hij luchtfoto’s voor opdrachtgevers. De grijze Jean-Jacques is een avonturier in hart en nieren: schaduw zoeken onder een verkeersbord in Marokko, genieten van de Noorse gastvrijheid… De verhalen zijn eindeloos en de inspiratie die hij mij levert tomeloos. Het lijkt alsof ik in zijn ogen mijn toekomst zie.

Bij ons afscheid zeggen we heel duidelijk à bientôt en niet adieu. Na mijn thuiskomst schrijven we elkaar brieven met als voornaamste doel een moment te vinden om nog eens af te spreken. We vinden echter geen geschikt moment. In de lesvrije week van februari 2013 kunnen we niet afspreken, want Jenny moet een hartoperatie ondergaan. Vlak voor een examen in juni krijg ik weer een brief van Jean-Jacques, met daarin het trieste nieuws dat Jenny is overleden. Met een half hoofd leg ik het examen af, maar ik ben te geëmotioneerd om bij de les te blijven. Mijn gedachten zijn bij Jean-Jacques. In zijn verdere brieven klinkt hij duidelijk hoopvol en kijkt hij vooruit. Maar tussen de regels meen ik te lezen dat er iets geknakt is. Het lukt ons maar niet om een moment te vinden om af te spreken. De administratie en rompslomp na het overlijden van zijn vrouw is een zware last.

In de paasvakantie van 2014 ga ik een paar dagen wandelen met een vriendin in Duitsland. In de bossen van de Eifel denk ik terug aan mijn grote wandeling en aan mijn ontmoeting met Jean-Jacques. Als ik thuiskom, klap ik mijn laptop open in de tuin onder een lentezon en check mijn mails.

Monsieur,

Ma sœur et moi avons trouvé une lettre que vous aviez écrite à Jean Jacques.

D’après le contenu, il nous a semblé que votre amitié était importante aussi avons nous décidé de vous annoncer son décès. Notre père est décédé le 2 avril . Si vous souhaitez me contacter par téléphone, voici mes numéros […]

Bon courage.

Inez Finet

Ik ben er kapot van. Het zal voor altijd bij één gesprek blijven, denk ik egoïstisch. Na het lezen en herlezen van die mail, ga ik met mijn broer fietsen. Zonder een woord te zeggen. De eerste de beste helling spurt ik van hem weg als door een wesp gestoken. Boven gekomen hijg ik uit en begin stilletjes te huilen.

Pas maanden later – net voor ik met twee vrienden op een liftreis naar Kroatië vertrek – vind ik de moed om te antwoorden op het bericht van de dochter van Jean-Jacques. Ik leg uit hoe ik Jean-Jacques kende en bied mijn medeleven aan. Het korte antwoord van Inez bevatte de volgende zin: “Je suis contente que mon père vous inspire du positif.”

Mijn droom om te reizen per fiets komt bijna uit. Een idee dat Jean-Jacques met zijn vurige ogen aanwakkerde. Alweer een droom die uitkomt en ik ben nog geen 25. Ik ben gelukkig en dankbaar. Ik lijk op weg naar een vol leven, zoals mijn vriend van drie uur dat heeft voorgedaan.